Postalo je uobičajeno u sremskom fudbalu da ekipa, koja ima šampionske ambicije, angažuje Zorana Rankova - uspeh zagarantovan!

- Igračku karijeru sam započeo kao trinaestogodišnjak u vojačkom Sremcu - kaže Rankov - Po zvaršetku osnovne škole u Vojki, prelazim u Zemun (Škola za fizičku kulturu), a ujedno postajem član Naših krila. Već sledeće godine dolazi do fuzije sa novobeogradskim Naspretkom. Medjutim, to nije kraj: ubrzo dolazi do spajanja Napretka i Radničkog sa Dorćola, i tako je Radnički došao na Novi Beograd. Kao omladinac Radničkog postao sam reprezentativac Beograda, U to vreme igrao sam sa izuzetnom generacijom fudbalera Partizana, gde su bili: Djordjević, Paunović, Radaković, braća Petrović i drugi, a u Crvenoj zvezdi: Cole Janković, Karasi, Aćimović, a ponekad je igrao i Džajić ekipu. Povremeno sam ulazio i u prvi tim Radničkog, tada prvoligašku ekipu, sa sjajnim igračima, kao što su bili: Petaković, Prlinčević, Marković, Samardžić, braća Ognjanović… Po izlasku iz omladinske ekipe prelazim u zemunsko Jedinstvo, gde sam proveo sedam godina i odigrao oko 300 utakmica: prvo za Jedinstvo, a potom za Galeniku, odn. Zemun. Bio sam tada amaterski reprezentativac Beograda i Srbije. Potom prelazim u Srem iz Sremske Mitrovice, tada drugoligaš i odigrao sam u njemu stotinjak utakmica. Vraćam se u Zemun 1972. godine, gde ostajem dve godine. Igračku karijeru sam okončao kao prvotimac staropazovačkog Jedinstva 1978. godine i okrenuo se trenerskom poslu. Moram istaći da sam se u nekim pauzama izmedju angažmana u klubovima, počeo polako baviti i trenerskim pozivom: u Sremcu iz Vojke i Jedinstrvu iz Stare Pazove. Zanimljivo sa sam 1964. godine, kao osamnaestogodišnjak bio trener Sremca, igračima koji su bili čak i vršnjaci mog oca.

Praktično, Rankov trener postaje 1978. godine u rodnoj Vojki.

- Sremac je tada bio u najnižem reangu - seća se Rankov - Cilj nam je bio osvajanje prvog mesta, što smo i ispunili. I tako je krenulo. Sa pauzama, u Sremcu sam proveo 22 godine i za to vreme sam s njime u osam navrata prelazio u viši stepen takmičenja. Tak sam s njime došao do Treće lige, kada smo igrali protiv Voždovca, Obilića, Zvezdare, Železnika, Kolubare, Beograda s Karaburme, Indjija, Srem… Trenerski poziv odveo me je kasnije u Jedinstvo (Stara Pazova), s kojim sam tri puta bio prvak i ulazio u Treću ligu.. Trenirao sam i Radnički iz Šida, Indjiju, Donji Srem, Hajduk iz Beške, Dunav iz Starih Banovaca…Kao igrač i trener, ukupno sam 25 puta prelazio iz ranga u ranga. Nisam se kao igrač pripremao postepeno za trenerski poziv, već kroz školovanje: Viša pedagoška škola, Viša trenerska, brojni seminari…I kada gledam iz ove perspektive, nemoguće je porediti igračku karijeru i trenerski poziv. Kao igrač trudio sam se da se što bolje pripremim i odigram kako treba. Biti trener je nešto sasvim drug želi preko noći.o. To je posao za koji su se opredelio, a kada si u amaterskim klubovima vodiš brigu o svemu.

Fudbal nekada i sada?

- U fudbalu sam ukupno 55 godina - nastavlja Rankov - Trener sam 35 godina. Nekada su treneri morali proći kroz škole i kroz velike klubove. Jednostavno, morao si imati „pedigre“ i što je bitno, mogao si raditi na duži period i polako stvarati ekipu. Šta sada može da se uradi za šest meseci ili godinu dana? Kvalitet trenerskog rada je drastično opao. Nema više trenera kalibra jednog Varagića, Ribara, Boškova, Stankovića, Repca, Ivića, Miljanića, Mladinića. Nekada su se treneri cenili i po radu, a ne samo kroz rezultate. Sada nema vremena za pripreme, za selekcije ili organizaciju igre. Sve se želi „preko noći“.

Dugo se o fudbalu može razgovarati sa Zoranom Rankovim, novim trenerom Kupinova, lidera Sremske lige. Prebogata i uspešna sportska karijera. Možda bi išla drugim tokom, da je svojevremeno prihvatio poziv Odbojkaškog kluba Partizan, jer je bio dobar i u tom sportu.

Zoran Rankov, 55 godina u fudbalu